Foto's

Foto's

Zaterdag

Zaterdag 9 juli 2011

Het is de dag dat we weer huiswaarts reizen. Vannacht slecht geslapen van de hitte of de spanning voor de reis, wie zal het zeggen. Ik had zo’n beetje elk uur van de klok gezien. Zo te horen had mijn kamermaatje Arnold er helemaal geen last van. Het meest opvallend van deze week was dat we de grolsch-voorraad niet volledig hebben kunnen wegwerken en dat ik niet alles heb kunnen fietsen was natuurlijk heel vervelend maar er zijn er meer die niet mee konden fietsen wat volgens mij nog vervelender is. 

We hadden gisteravond afgesproken dat we om 6.30 uur wilden vertrekken zodat we op een redelijke tijd thuis konden zijn. Dus de wekkers waren ingesteld op 5.30 uur waardoor er geen haan meer naar de buren hoefde te kraaien. Iedereen wist wat hem te doen stond, er was koffie voor onderweg gezet, het ontbijt en de lunch werd eveneens onderweg gedaan. De bus werd verantwoord ingepakt, het chalet ( overigens perfect voor elkaar!! ZGAN) werd schoongemaakt en om exact 6.28 uur vertrokken we van Camping La Picine, de Bourg d’Oissans.

Aangezien we met z’n zessen waren hadden we de rit heen en terug als zodanig verdeeld. Iedereen mocht dus een kleine 350-400 kilometer sturen. Volgens de tom-tom die op mijn adres ingesteld was zijn we om 18.00 uur thuis, uiteraard is dit zonder oponthoud berekend. Opvallend was wel dat menigeen veel van zichzelf gevraagd  had, de 4 personen die achterin zaten sliepen nagenoeg de gehele terugreis, waardoor ik het raadzaam vond een rijbeurt over te nemen. Dit zadel beviel me wel by the way en had op deze wijze deze week meer kilometers achter het stuur gezeten dan ieder ander van deze groep.  

Naarmate we dichter bij huis kwamen werd de aankomsttijd steeds zuiverder, het thuisfront werd benaderd voor het afhalen bij mij thuis. Mijn vrouw had ik ook ingeseind dat er koffiedrinkers zouden komen en dat wij wel zin hadden in een koel pilsje.

Thuis aangekomen werd de bus uitgepakt en arriveerden ook de eega’s. Aangezien we goed weer hadden meegebracht konden we lekker buiten zitten en nababbelen over afgelopen 7 dagen. 

Arnold, André, Herman, Johnny, Vincent, Hans en natuurlijk Ben, hartstikke bedankt voor deze goed georganiseerde, maar vooral fantastische week!       

Welke uitdaging gaan we volgend jaar aan?

Frank. 

Maandag

2, 3 en 4 juli 2011 (door Arnold)

Zaterdagmiddag 16.00 uur was de afspraak, inpakken en dat gebeurde bij Frank. Na het inpakken was er koffie met koek van Esther. Vervolgens samen naar Ben voor het afscheid. De koffie hadden we gehad, dus aan het bier. Een tegenvaller, Hans Flokstra moest helaas afzeggen. Marit was weer opgenomen in het ziekenhuis en Hans was thuis nodig. Hans en ik hadden een afspraak. Hans op zijn nieuwe Trek is veel sneller geworden en was een serieuze tegenstander voor mij geworden.

Zondagmorgen 4.45 uur heeft Frank, Johnny en André opgehaald is naar Borne gereden voor Herman en heeft vervolgens Vincent en mij opgehaald. 5.30 uur op weg naar La Douce France. Ruim 11 uur later waren we op de bestemming in Bourg d’Oisans. Alles is goed verlopen, maar het was wel weer bijzonder, o.a. de appeltaart op het asfalt van een parkeerplaats.

Maandagmorgen scheen de zon en leek het er goed uit te zien. Rond 11.00 uur zijn we op weg gegaan voor de Allemond, Les Deux Alpes etappe over 88 kilometer. Frank kreeg al snel last van een oude blessure en beknelde zenuw in beide bilspieren. Na 15 kilometer besloot hij terug te gaan. Balen voor hem dus! Na 20 kilometer kregen we de eerste beklimming. Een berg zonder naam, maar wel 1549 meter hoog. Ook de tweede beklimming na zo’n 45 kilometer had geen naam en was 1336 meter hoog. Als toetje hadden we vandaag Lex Deux Alpes een bekend ski-oord van 1651 meter hoog. Jammer dat het daar een beetje motregende en ook fris was. Rond 17.30 uur waren we terug op de camping na totaal 2160 hoogtemeters. Als enige had ik een hersteldrank bij me!

Het bier moest voor mij nog even wachten. Vanavond wordt besloten wat we morgen gaan fietsen. Een compliment voor Ben is op zijn plaats voor de mooie route!

Morgen een andere schrijver……..

Arnold.

woensdag 6 juli

Verslag woensdag 6 juli 2011

Het was in de nacht van dinsdag op woensdag een druk toiletverkeer in ons chalet. Aangezien ik mij spontaan had aangeboden in de woonkamer/annex keuken te gaan bivakkeren, werd mijn welverdiende nachtrust tamelijk vaak onderbroken door grotere bierdrinkers dan de categorie waartoe ik behoor. Niettemin ging de wekker zonder geluid ( volgens mij was de haan gevlogen) tegen 7.45 uur af en kwamen uit alle drie de vertrekken de sportmannen tevoorschijn en zaten we binnen mum van tijd aan het ochtendontbijt. Na met zijn allen goed te hebben ontbeten, werden door enkelen al reeds voorbereidingen getroffen om zich voor de tocht van vandaag te prepareren.

Aangezien we op tijd met zijn allen vanmiddag Le Bourg-d, Oisans  in wilden om niet wat voor het thuisfront te kopen , zijn we tegen 11.00 uur op de fiets gestapt om vervolgens “La Berarde”vice versa te gaan doen.

Dit is een tocht van zo,n 65 km. Ook onze Frank voelde zich vanochtend goed genoeg om zijn stalen ( carbon-achtige ) ros te pakken en met ons van start te gaan. Zoals wel vaker gezegd zijn we dus eerst rustig gaan in fietsen waarbij zelfs degene, die normaliter als eerste het vrouwelijk schoon ziet staan of bewegen, maar nu met andere zaken bezig was, van Johnny moest horen even uit te kijken naar de overzijde van de “” La Romache”’ oftewel de plaatselijke rivier alwaar een struise rechtop hardlopende blonde dame, met een uitermate mooi frame zich aan het voortbewegen was. Na haar vriendelijk verwelkomd te hebben zijn  we dus richting de start van de Col gefietst. Na eerst een stuk vals plat te hebben gefietst over een redelijk brede weg, kwamen we steeds meer in cowboyachtige bergtaferelen terecht, waarbij opgemerkt dat ook deze mooie tocht ook vandaag wel weer de boodschap goed overbracht met toch wel weer de nodige hoogtemeters.

Na bovenop de Col koffie te hebben gedronken zijn we me gezamenlijk de afdaling gestart, waarbij menigeen zijn vehicle weer lekker kon laten lopen zonder de remblokken te belasten. Ook de inhaalmanouvre van Frank had voor Herman nog geen excuus mogen zijn Frank bijna van de weg te drukken. Verder waren de weersomstandigheden ons weer goed gezind, waarbij de temperatuur de 25 graden oversteeg. Na bij terugkomst wat te hebben gedronken, jawel vijf sporters aan de thee, en de oudste aan de hersteldrank zijn we na ons gedouched te hebben , met de auto de stad ingegaan.

Hierbij aangetekend dat we de bus bij de Casino (= plaatselijke grootgrutter) hadden geparkeerd en de laatste 500 meters gewandeld te hebben, zijn we zoals gebruikelijk op het terras beland , alwaar moeder en dochter van het plaatselijke cafe annex wedkantoor ons zeer vriendelijk hebben geholpen. De glazen Grimbergen en de orangina voor de BOB gingen er zoals vanzelfsprekend weer goed in.

Daarna moesten er voor het bami festijn en de volgende dag nogal wat boodschappen worden gehaald, om weer zes hongerige maagjes te kunnen voeden, waarbij de zeer onvriendelijke cassiere ons wel weg kon kijken, al snap ik dus niet waarom. Alhoewel we niet bij de chinees aten, leek het wel een bami-tafel met alles der op en der aan.  Als afsluiter een kop koffie met een heerlijk stuk appeltaart van Andre als voorlopige afsluiter van de avond.

Gr. Vincent H.

Dinsdag

Dinsdag 5 juli 2011

“Col de Sarenne”

Een goede nachtrust is het halve werk. Ik zal het maar niet hebben over de leden van het fanfarecorps de “Twickeltoeters” die links en rechts in hun kamers flink aan het oefenen waren. Zededen hun “stinkende” best zal ik maar zeggen. Het eten van de vorige avond lieten hun “sporen” namelijk behoorlijk na. Vincent was bij de hoeveelheden uitgegaan van 12 in plaats van 6 personen. Maar om met Herman te spreken “alles was glad op”. Je kunt het je niet voorstellen, wat stapelen. Voor het eerst dat ik mij kan herinneren in al de jaren dat ik mee ben geweest was er géén plek meer voor een toetje. Om op die goede nachtrust terug te komen, de volgende ochtend was er al weer een gezonde trek! Kan niet waar zijn! Vandaag staat de route naar de Col de Sarenne op het programma. Voordat je op de Sarenne bent met je echter wel even de Alpe d’ Huez over, voorwaar geen gemakkelijke beklimming. Na het inrijden (ongeveer 10 kilometer) iedereen maar eens rustig aan de beklimming begonnen. Gedurende de beklimming krijg je steeds meer respect voor diegene die deze berg zes keer op en neer gaan voor het KWF.

De beklimming geeft je weinig rust maar wel veel voldoening. Iedereen heeft op zijn manier een prima prestatie geleverd. Frank ondanks zijn blessure wel de top gehaald. Super! Boven op de top moest Vincent innig gearmd met een andere zwoeger op de foto. Waarom? niemand weet het! Het lokte ons wel de opmerking op of hij misschien homo was geworden!! Dat was natuurlijk tegen het zere been van Vincent. Hij plukte direct een Nederlandse dame van de straat met het verzoek om met hem op de foto te gaan! Op het gegeven moment kreeg het gesprek met haar echter een fantastische wending. Haar man was van plan de beklimming aanstaande donderdag te doen,”of het meeviel?”. Nou zegt Vincent “ik weet niet hoe oud u bent maar u ziet er nog wel goed uit’, totdat hij in de gaten kreeg dat het over de beklimming ging. Fantastisch, de dame vatte het trouwens geweldig op.
Frank en Johnny besluiten de tocht niet verder af te maken en dalen af naar de camping. De rest (Vincent, Arnold, Herman en André) vervolgen de tocht naar de Col de Sarenne. Voordat we beginnen toch even de vermoeidheid uit de beentjes trappen. De kilometers naar die top gaan achter de Alpe d’ Huez over in een smal pad met slecht wegdek en geulen waar het smeltwater door kan stromen. Vandaar dat dit deel nooit in de Tour de France opgenomen wordt. Hier kan geen volgauto overheen, laat staan de hele tourkaravaan. De tocht geeft fantastische vergezichten op de Alpen en hun weides vol schapen en koeien, met de niet weg te denken koeienbel. Na de top van de Sarenne krijgen we een afdaling vol kuilen en gaten en veel scherpe bochten. Het is oppassen geblazen, maar daar kom je snel genoeg achter. Je krijgt kramp in je vingers van het remmen. Aan het eind van de afdaling wordt het beter en kun je de fiets laten gaan. Onderaan aan de berg even op elkaar gewacht voordat we beginnen aan de verdere afdaling naar de camping. Rond 20.00 uur lekker gegeten. Ik had trouwens niet het idee dat er minder werd gegeten dan de vorige avond. De rest laat zich raden.

André Bruins

NB: deze keer was er zelfs plaats voor een toetje. Ik denk dat je er aan gaat wennen, dergelijke porties.

Donderdag 7 juli

Donderdag 7 juli 2011

La Marmotte,

Het is 6.30 uur. Strakke gezichten aan het ontbijt! De volgende tocht die Ben ons laat fietsen, is “La Marmotte” (oude versie). De tocht waar we voor zijn gekomen. Afhankelijk van de tijd wordt er 165 kilometer (zonder de Alpe d’Huez) of 191 kilometer (met). Iedereen heeft zijn eigen voorbereiding. Om deze kilometers te rijden moeten we wel “even” de Col du Glandon (=fotomoment),

Col de Croix de Fer (2068 mtr.), Col du Telegraph (1566 mtr.), Col de Galibier (2642 mtr.), Col du Laurtaret (2057 mtr.) en eventueel nog de Alpe d’ Huez overwinnen. Zonder de Huez maak je 4100 hoogtemeters en met de Huez 5210 hoogtemeters. De tocht wordt beschouwd als een van de zwaarste wielertochten in Europa. We zullen zien, iedereen is er klaar voor. Gezien zijn blessure lijkt het Frank verstandiger niet te rijden maar in de bus te volgen. Voor ons natuurlijk geweldig. Dit betekent dat we geen overbodige ballast mee hoeven te fietsen. Om 7.30 uur klikken de schoenen in de pedalen, “It gaet on!”.

Vanaf de camping gaat het richting Allemond, waar vanaf je rond de 30 kilometer moet klimmen naar de top van de Croix de Fer. De beklimming is mooi en redelijk te doen. Het loopt constant door waarbij de echt steile stukken afgewisseld worden door herstelstukken (5%). De natuur is overweldigend. Vincent heeft de naamgevers van de tocht nog in hun holletje zien kruipen. De rest niet! We besluiten in de afdaling een dorpje op te zoeken voor een kop koffie / iets te eten. Onze afdaling wordt onderbroken door een boer die zijn koeien aan het verplaatsen is via de weg. Mooi gezicht.
Het eerste dorpje is uitgestorven, in het tweede vinden we een terras aan de doorgaande weg. Koffie en een crêpe met kaas, ham en ei. Dat vult! Persoonlijk heb ik het idee dat het als een blok beton op mijn maag ligt. Ik moet maar eens zien dat ik het er op een of andere manier uit kan rijden (dit heeft wel tot op de Galibier geduurd). De verdere afdaling gaat zonder al te veel problemen.
Onderweg horen we dat het dak van de Grolsch Veste is ingestort. Drama, voor de betrokkenen! In het dorp St. Michel-de-Maurienne begint de klim naar de Telegraph, daarna een stukje afdalen en dan op naar de Galibier.

De Telegraph is een beklimming door het bos en niet bepaald spectaculair, op sommige stukken zelfs saai. Op die stukken ben je alleen maar met jezelf bezig, want er zijn maar weinig rustmomenten, het loopt maar door! De top stelt niet veel voor. Vincent is allang door naar de Galibier, de rest (Arnold, Herman en André) nemen een soepje om het zoutgehalte weer iets op peil te brengen. Eten kun je niet veel tijdens zo’n beklimming. De repen, koek, krentenbollen en bananen komen je de neus uit. Na de korte afdaling volgt een leuk dorpje: Vallaire, maar ja we hebben geen tijd, we moeten weer omhoog en hoe! We zitten op 1400 meter en we moeten naar 2642 meter in ongeveer 17 kilometer.
 Het begint nog redelijk, vlak (tussen de 4 en 8%). Maar de laatste 9 a 10 kilometer lijkt er geen eind aan te komen en wordt het steeds steiler en de lucht ijler, je tweede tegenstander. De wind is je derde tegenstander en dan voornamelijk op de steile lange stukken staat de wind vol op kop! Je hoort en ziet niets dan alleen rotsen, stenen, keien en asfalt voor je. Denk je dat je er  bijna bent krijg je de laatste kilometers, stijgingspercentages van gemiddeld 10%. Je hebt het idee dat je bijna geparkeerd staat. De laatste kilometer vanaf de tunnel naar de top is helemaal erg. Sterker nog de mietjes van de Tour laten dit stuk liggen en gaan de tunnel in om aan de achterkant af te dalen. Boven op de top is het koud, kil, kaal en staat er een koude wind. Arnold heeft het gehad en stapt in de bus. Herman en André (Vincent is al weg) doen de afdaling en besluiten alleen de laatste 40 kilometer tot de camping. Voor hen geen Alpe d”Huez. Alleen Vincent is de Alpe al op, maar dan om een ander bestaand record te verbeteren (????). De afdaling kan ik zeggen was geen pretje met de kou en de harde wind. Vanaf de Col de Lautaret gaat het beter. Precies 12 uur later staan we weer op de camping. Wat een heftige dag!

Vanavond geen pasta of iets dergelijks maar eten in dorp. Onze traktatie voor deze dag. Voor 24.00 uur was alles rustig in huisje 31. Zelfs het fanfarecorps had geen puf meer voor oefeningen.

Idee: Herman Vehof

Uitvoerende: André Bruins

Vrijdag 8 juli 2011

Vrijdag 8 juli 2011 The Day After.

Was het gisteren morgen al rustiger als de voorgaande dagen, vandaag was het nog rustiger en de stemming nog meer gelaten. Dit keer was het niet de concentratie voor de rit maar waarschijnlijk de vermoeidheid.

Ook de te fietsen route stond nog niet vast en bij navraag om wat te fietsen werd er steevast ontwijkend geantwoord. De nog openstaande routes doornemend was de conclusie te lang en te zwaar voor dit moment. Herman die al eerder in dit prachtige gebied had gefietst wist te melden dat Col de Ornon niet de meest heftige stijgingspercentages had en goed te fietsen is. De voorlopige keus was dus Col de Ornon beklimmen boven een terrasje pakken en kijken wat we verder doen.

Om de stramme spieren te ontzien werd er eerst nog een pot koffie gezet om van de zon en de rust te genieten.

Uiteindelijk de fiets gepakt en aan de beklimming van de Ornon begonnen. Ik moet Herman gelijk geven Col de Ornon is goed te fietsen en het zou jammer geweest zijn om deze te laten liggen want ook deze beklimming is prachtig in zijn soort. Korte draaien langs de bergwand en slingerend door verschillende kleine dorpjes uitkomend op een groot plateau.

Frank geteisterd door een beenblessure haalde deze dag zijn revanche, hij vertrok met een snelheid waar niemand zich aan wilde wagen. Vincent onze bergkoning kon dit niet laten gebeuren en zette de achtervolging in, hij kon Frank nog achterhalen en aanpikken maar moest dieper gaan als eigenlijk gewild. Moet je voorstellen als hij geen blessure had gehad dan had hij waarschijnlijk de hele week ons het snot voor de ogen gefietst.

Boven op de Ornon met z’n allen een lekkere bak cappuccino gedronken en het strijdplan verder ingevuld. De meest vermoeiden wilden alleen nog afdalen naar de camping en degenen die nog wat over hadden gingen de Alpe d’Huez nog een keer beklimmen. Met z’n alleen afgedaald naar de camping en daar geluncht. Herman, Frank en Johnny gingen de Alp nog een keertje op. Andre zocht een plekje op aan het zwembad om de belevenissen van La Marmotte op papier te zetten.

Frank en Herman hebben de Alp nog helemaal beklommen. Ik heb nadat ik de bidonnen leeg had gedronken en dorst kreeg iets voorbij d’Huez de afdaling weer ingezet op weg naar heerlijk koud ……….je.

 

Meestal gaan we de laatste fietsdag uit eten maar omdat dit een betrekkelijk rustige dag was hadden we besloten om zelf eten te maken daar we gisteren ook al uit eten waren geweest. Dit is absoluut geen straf omdat Chef-kok Vincent weer de lekkerste gerechten uit zijn koksmuts toverde. Natuurlijk wel geholpen door culinaire tips van Andre en fysieke hulp van de rest.

Johnny.